İstanbul'un telaşından nasibini alan semt Eminönü'nde sakince oturan bir amca dikkatimi çekiyor. Karşısında bir fırın var. Fırından çıkan orta yaşlı kadın çantasından aceleyle eski bir saat çıkarıyor. Yılların eskittiği ellerini uzattı, kadın beklemek istemiyordu ama o da acele etmek istemiyordu. Selam verenleri es geçmemek için de bir gözü saatte bir gözü hanın girişinde.
Elimde makineyi görünce "istemem" diyor birden. Saati teslim ederken yine de beni kırmıyor, poz veriyor. Tanıyanı çok, demek ki uzun yıllardır burada diye düşünüyorum. Nasıl oluyor da bu denli sessiz ve sakin olabilir bu telaş içinde? Gülümsüyor, iki kelam edecek vaktimiz yok ama İnsan Müzesi'nde yerini o an alıyor.
